Contempt

Μου αρεσουν οι δρομοι.
Παντα μου αρεσαν.
Ισως γι'αυτο να κοιταω τοσο συχνα κατω.
Και πολυ συχνα πεφτω...
Στη Γη ομως πια δεν μιλαω, γιατι δεν με αφηνε να πιασω το Χωμα
οταν επιανα πατο.

Παραξενια μου, μπορει.
Μα εζησα καιρο εκει κατω, και απο εκει εχω μαθει να τρεφομαι.
Και εκει κατω, ειδα.
Ποιος να εχει την ευθυνη, αραγε;

Ας ειναι. Θα πιστευω σε ο,τι αντανακλαται στα παραθυρα των κτιριων.
Για οσα σεβομαι.
Για οσα δεν θα σεβαστω ποτε.
Για τα εκτρωματα που εκθετουν τις πληγες της Μνημης.

Γι'αυτο δεν θα ντραπω να κοιταξω μια φορα μοναχα τον ουρανο πριν βρεξει.
Ετοιμαζεται...
Μακαρι η γη να ηταν επιπεδη, γιατι νοιωθω λιγο κεκλιμενη.
Μου λενε οτι φταιει που ολο χαμω κοιταω.
Εγω λεω απλα οτι εχω το νου μου μη βιαστω και σκονταψω και γλυστρισω.
Μην ξεγλυστρισω...