Απολογισμος

Θελω να γραψω

Να γραψω για ολα οσα εχω μεσα στην ψυχη μου

Η ψυχη μου δεν θελει να δωσει αλλο

Δεν εχει

Τα εδωσα ολα αλλου

Για μενα πια

Για μενα δεν εμεινε τιποτα

Τα τραγουδια που με κανουν να κλαιω

Φοβαμαι

Θα ξεχαστω καποτε

Θα με ξεχασουν

Τους ανθρωπους φοβαμαι

Την ανθρωποτητα που αγαπω

Και ας μην το αξιζει

Εγω γιατι να αξιζω μνημες;

Μ'αρεσει να ονειρευομαι

Να κοιμαμαι

Τα ψεματα

Να θυμαμαι

Να νοσταλγω

Οι αληθειες

Οι αληθειες;

Φοβαμαι

Θελω να γραψω

Να ζωγραφισω

Να δημιουργησω

Να πραξω

Τα χρωματα

Το σκοταδι

Να διαλεξω μια ζωη

Εγινα αχαριστη

Με εκαναν

Οχι

Λιγακι ευθυνη για συγκινηση

Ζωες

Ενα επισοδιο ακομα και μετα η δικη μου

Απολογισμος

Αντεξα την κοινωνια

Κανενας τιτλος ηρωα

Οχι πως ζητησα

Συμβιβαστηκα

Και αυτη εμαθε να με ανεχεται

Για να μεγαλωνει ο αριθμος της

Μια μικρη απογοητευση

Η κενοτητα του στοχου

Η χαρα

Ο πονος

Τα συνηθησμενα

Μια συμμετρια δηθεν ασυμμετρη

Ο ενοχος ποθος της αναγνωρισης

Η ματαιοδοξια

Και θελω να γραψω

Γιατι τελικα;

Για τι;

Και μη χειρότερα

Θα μεγαλωναμε μια μερα.

Και ο κοσμος ολος μας ειχε φορτωσει την ευθυνη της ελπιδας.

“Θα κανετε σπουδαια πραγματα. Εσεις ειστε το μελλον. Εχετε μια ζωη μπροστα σας.”

Και αυτη η “ζωη” φανταζε μακρινη και μεγαλη.

Ας ειχαμε προβληματα. Αναλογικα με την ηλικια καθε φορα, και μεγαλα παντα για το μποι μας.

Γεματοι ονειρα και ταλεντα περιμεναμε να γινουμε και εμεις μεγαλοι.

Μεγαλοι και σπουδαιοι, γιατι φυσικα ολοι προοριζονται για επιστημονες, καλλιτεχνες, ή εστω, αστροναυτες.

Τα καλοκαιρια μετρουσαμε τα μπανια στη θαλασσα και τα παγωτα που τρωγαμε.

Ηρθε και ο καιρος που μετρουσαμε μερες για τα δεκαοχτω... λες και ξαφνικα θα αλλαζε η ζωη μας ολοκληρη.

Και ετσι μια μερα μεγαλωσαμε (τουλαχιστον γραφειοκρατικα).

Και πιασαμε, αλλοι τα πανεπιστημια, τις σχολες και τα εξωτερικα, και αλλοι δουλεια, εργασια και χαρα.

Τα σπουδαια πραγματα που μας εταζαν πως θα καναμε καποτε, παιδακια, κομμενα. Ζουμε στον πραγματικο κοσμο.

Καιρος να τελειωσουν πια και οι σχολες σιγα σιγα, οσοι απεμειναν απ'εξω να βλαστημανε τα χρονια που εφαγαν στις σχολες και τωρα ζουν με χαρτζιλικι απο τους συγγενεις και δηλωνουν “ιδ. υπαλληλοι” -το ιδιωτικοι ποτε ολοκληρο, ε! Εχουμε και μια αξιοπρεπεια.

Την ανεργια να γλυτωσουμε!

Αεργια;

Μην το κανουμε θεμα τωρα το “ν”.

Καπως θα τα βολεψουμε μωρε.

Και ας μην ονειρευομαστε πια διαστημοπλοια.

Να περασουν και μερικα χρονακια ακομα, να εχουμε να κουτσομπολευουμε τους μελλοντικους αποτυχυμενους γαμους και ζωες των γνωστων μας, και να ακολουθησουμε την γνωστη συνταγη της ζωης των τοτε μεγαλων.

Αφου μεγαλωσαμε.

Και κουραστηκαν νωρις οι πλατες μας.

Αλλα βεβαια:

Την δικια μας καμπουρα δεν θα την δουμε ποτε.

“Δεν φταιμε εμεις”, βαρεθηκα να ακουω.

Θα φταιξουμε παντως.

“Και παλι καλα να λες”, το συνθημα της εποχης,

Και μη χειροτερα λεω εγω.