Εικοσιδύο κομμάτια ζωής μετρώ…
και μισό.
Και μισώ
το ένα τρίτο από αυτα τα κομμάτια.
τα τετράδια με τις λευκές σελίδες. Αυτά που έμειναν μισά γιατί άλλαξα τάξη.
τις στιγμές που μου αρνήθηκαν όσοι αγαπάω.
Κι έτσι μαθαίνω να ξεχνώ από πριν, για να μη σκοτεινιάζω σαν θυμάμαι.
Και έχω πολύ καλή μνήμη γαμώτο.
Κι εγώ έχω καλή μνήμη... Και δεν λειτουργεί επιλεκτικά... Μου άρεσε πολύ αυτό. Κυρίως γιατί με αντιπροσωπεύει (γι' αυτό δεν μας αρέσουν τα περισσότερα πράγματα αλλωστε? ;)) Και τ' άλλα μου άρεσαν, αλλά αυτό έχει μια ωραία ισορροπία μεταξύ της αμεσότητας ενός ελεύθερου ποιήματος και της δομημένης ακολουθίαςς ενός τραγουδιού. Keep it up! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή