Excidium

Κοιταξε
Ποση σκονη σε καλυπτει
Και ειναι βαρια σαν σιωπη
Εχεις σπασει τους καθρεφτες
Εχεις ραψει τα ματια σου
Να-
Βλεπεις τα χρωματα;
Βλεπεις ποσο δυσκολο ειναι τωρα;

Νυχτα
Και τα ρολογια δεν σε αφηνουν
Διψουν για χρονο
Σαν νερο κυλουν
Σαν νερο ηχουν
Να-
Εδω μετρας χρονια
Εδω σημαδευεις χαντρες

Θυμασαι
Καποτε κοιμοσουν ευκολα
Ομως μεγαλωσες
Ομως αλλαξες
Να-
Τελικα δεν προσεξες
Τελικα επεσες

Ματωσες
Φυσικα και δεν το ειδε κανεις
Ψεματα σου ειχαν πει
Ειναι αχρωμο τελικα
Ειναι νερο
Να-
Παρε να ξεπλυθεις
Παρε να ονειρευτεις

Τι κριμα
Εσπασε το κολιε που χρονια εφτιαχνες
Μα δεν πειραζει
Στο χερι σου επεσαν
Στο νερο σου για να φτασουν
Να-
Παρε να πιεις
Παρε και τις χαντρες

Fallen

Τα παιδιά τρέχουν στις πλατείες παίζοντας με σκονισμένες σύριγγες και ακρωτηριασμένα περιστέρια. Τα κομμάτια της μεγαλούπολης, ένα παζλ σκορπισμένο στο πάτωμα, ραγίζουν και σπάνε σαν καθρέφτες.
Όλα κύκλοι, ρόδες που αδιάκοπα διαγράφουν τροχιές τριακοσίων εξήντα μοιρών.
Οι στάχτες των αμέτρητων νεκρών ονείρων, ταξιδεύουν θλιμμένες στα απορριματοφόρα.
“Σκόνη” τα ονομάουν οι υλιστές.
Υπάρχω και ‘γω σε αυτό το πλήθος των πλασμάτων και των ιδεών. Βαδίζω προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Τυφλή και κενή, πέφτω στα γόνατα και αφήνομαι να ποδοπατηθώ από το πλήθος. Κουράστηκα να του εναντιόνομαι. Τι μπορώ να αλλάξω; Τι μπορώ να κάνω; Με τι δύναμη να κλείσω τη ζωή μου μακριά τους;
Μια φορά πέταξα ψηλά, και όλοι του μεταμορφώθηκαν σε ξυράφια για να μου κόψουν τα φτερά, μα από λάθος μου χαράκωσαν τα χέρια…
Τους νιώθω. Δεν με νοιάζει πια. Συνήθησα.Τους νιώθω όλους. Τα μικρά μίση τους, τους εγωϊσμούς τους, τη μαγνητοφωνημένη συνέντευξη μιας άστεγης γάτας…
Όλα γεννιούνται και πεθαίνουν, μα τίποτα δεν τελειώνει.
Τα παιδιά μεγάλωσαν και παίζουν ακόμα βελάκια, αλλά αυτη τη φορά στοχεύοντας τους εαυτούς τους, και οι ρόδες κάνουν πάντα κύκλους, ακούραστοι φρουροί του άγχους.
Τρόμος και αίμα στην άκρη αυτής της πένας –σκλάβας της νοσταλγίας.
Πόνος, Θάνατος και Οξύ, οι λέξεις που γεμίζουν τα χαρτιά ενός μαστούρη Χρόνου.
Και το πλήθος…
Ω Μορφέα! Δεν σταματάει ποτέ; Δεν κουράζεται ποτέ; Δεν κοιμάται ποτέ;
Δεν ονειρεύεται… Ξεσκονίζει αιώνια τις στάχτες των ονείρων. Της αθωότητας των παιδικών τους αναμνηήσεων στις πλατείες.
Δεν μπορώ να σηκωθώ… Μου τσάκισαν τα πόδια με την ορμή τους.
Δεν θα με ακούσει κανείς εδώ κάτω.

Μικρές μέρες

Το καλοκαίρι θα’ρθει
αυτό
ή το άλλο
ή καποια άλλη εποχή
-ούτως ή άλλως έχουνε γίνει ένα
και η πόλη θα αδειάσει
και θα αφήσει πίσω
Σκιές
Σε αναμνήσεις βλέματα στραμένα
Στο δρόμο σκουπίδια χυμένα
-για να γλεντούν τ’αδέρφια μου οι γάτες.

Ήρθε ο χειμώνας
και συ στέκεσαι μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης
-λαθος! φωτιάς
και γω λέω να μην ξανασηκωθώ
γιατί είναι πιο εύκολο να μένω κάτω απ’το να πέφτω
αυτές τις μέρες τις μικρές
-κι ας μην προχωρώ ετσι
Και μεις ζούμε το τώρα
γιατί το μετά όλο και στενεύει
και δεν μας χωράει ο τόπος
-εσένα πιο πολύ
Ξέρεις οτι πάντα ήμουν μικρόσωμη.

Atropos

Έριξαν φόλα στα σκυλιά που με πρόσεχαν, και το τελευταίο μου κοχύλι έσπασε σε μια μετακόμιση.
Πού να πάω τώρα; Πού να κρυφτώ; Πιασμένες όλες οι κρυψώνες.
Ένα δέντρο μού’μεινε μονάχα, μα και αυτό αίμα στάζει.
Θα με βρουν.
Θα μου πάρουν τα νύχια και τα μάτια –δήθεν για να με σώσουν.
Να βγάλω τότε το δέρμα μου όσο έχω καιρό.
Να προλάβω να δω μπάς και έχει μείνει ψυχή από κάτω.
Να την κρύψω στο αίμα του δέντρου να μην τη χάσω.

Contempt

Μου αρεσουν οι δρομοι.
Παντα μου αρεσαν.
Ισως γι'αυτο να κοιταω τοσο συχνα κατω.
Και πολυ συχνα πεφτω...
Στη Γη ομως πια δεν μιλαω, γιατι δεν με αφηνε να πιασω το Χωμα
οταν επιανα πατο.

Παραξενια μου, μπορει.
Μα εζησα καιρο εκει κατω, και απο εκει εχω μαθει να τρεφομαι.
Και εκει κατω, ειδα.
Ποιος να εχει την ευθυνη, αραγε;

Ας ειναι. Θα πιστευω σε ο,τι αντανακλαται στα παραθυρα των κτιριων.
Για οσα σεβομαι.
Για οσα δεν θα σεβαστω ποτε.
Για τα εκτρωματα που εκθετουν τις πληγες της Μνημης.

Γι'αυτο δεν θα ντραπω να κοιταξω μια φορα μοναχα τον ουρανο πριν βρεξει.
Ετοιμαζεται...
Μακαρι η γη να ηταν επιπεδη, γιατι νοιωθω λιγο κεκλιμενη.
Μου λενε οτι φταιει που ολο χαμω κοιταω.
Εγω λεω απλα οτι εχω το νου μου μη βιαστω και σκονταψω και γλυστρισω.
Μην ξεγλυστρισω...

September

Εικοσιδύο κομμάτια ζωής μετρώ…
και μισό.
Και μισώ
το ένα τρίτο από αυτα τα κομμάτια.
τα τετράδια με τις λευκές σελίδες. Αυτά που έμειναν μισά γιατί άλλαξα τάξη.
τις στιγμές που μου αρνήθηκαν όσοι αγαπάω.
Κι έτσι μαθαίνω να ξεχνώ από πριν, για να μη σκοτεινιάζω σαν θυμάμαι.
Και έχω πολύ καλή μνήμη γαμώτο.