Atropos

Έριξαν φόλα στα σκυλιά που με πρόσεχαν, και το τελευταίο μου κοχύλι έσπασε σε μια μετακόμιση.
Πού να πάω τώρα; Πού να κρυφτώ; Πιασμένες όλες οι κρυψώνες.
Ένα δέντρο μού’μεινε μονάχα, μα και αυτό αίμα στάζει.
Θα με βρουν.
Θα μου πάρουν τα νύχια και τα μάτια –δήθεν για να με σώσουν.
Να βγάλω τότε το δέρμα μου όσο έχω καιρό.
Να προλάβω να δω μπάς και έχει μείνει ψυχή από κάτω.
Να την κρύψω στο αίμα του δέντρου να μην τη χάσω.