Boxes

(Αυτο ειναι αρκετα παλιο, και δεν ειχα σκοπο να το ανεβασω, ομως οι καταστασεις το απαιτουν. Η ειρωνια ειναι οτι το βρηκα σημερα(!) ...ξεχασμενο σε ενα ντουλαπι μεσα.)

Ειναι κατι στιγμες που το παρελθον κραταει χρονια.
Ζωες ολοκληρες.
Και αυτη ειναι και η αφορμη που εχω σημαδεμενα χερια και μια προχειρη δικαιολογια που αφορα τη γατα μου.
Οι αναμησεις μου, ωρες ωρες με τρομαζουν... Οι κακες αμα παλιωσουν γινονται καλες, και ολο κατι τετοια παραξενα.
Με τραβανε να ξεκλειδωνω σκονισμενα ντουλαπακια και γελανε πισω απο την πλατη μου.
Και καποτε τις επιασα να λενε οτι αν δεν προσεξω, θα με πεταξουν και μενα μεσα, και θα ξεχαστω απο τους ανθρωπους.
Η γατα μου λοιπον, ετσι, για να μην την περασετε για γρατζουνιαρα, δεν εχει καμια σχεση με τα χερια μου.
Θυμαστε οταν ημασταν πιτσιρικια που οταν ματωναμε τα γονατα μας νιωθαμε σαν ηρωες που γυρισαν απο τον πολεμο;
Καποιοι ισως να θυμαστε και πιο μετα, εκεινα τα ααααααλλα σημαδια, που κρυβαμε με ρολογια, βραχιολια, ή μακρια μανικια μεχρι να πλακωσουν οι ζεστες.
Για αυτα δεν νιωθω περηφανη.
Απο την αλλη ομως, καλα που υπαρχουν και αυτα, γιατι κατι τετοια βραδια μου θυμιζουν να αποφευγω τα ντουλαπακια που χωραω ολοκληρη μεσα.