Σελίδες

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Πόσοι πια;

Αγαπητοι ολοι,

Ηρθε ο καιρος να γραψω.
Ξανα.
Σκατα ε!
Γιατι τα μπουχτισα ολα μεσα μου. Ποσες φορες πια να προφερει κανεις μια λεξη χωρις αυτη να χασει το νοημα της;
Θα γραψω ετσι λοιπον.
Χωρις σκεψη, χωρις συν-θεση. Δεν εχω θεση. Θα επιλεξω την εναποθεση.
Χωρις τιποτα. Τελικα το εχει η μερα αυτο με τον αυθορμητισμο.
Ηρθε ο καιρος της συγγνωμης.
Μα η συγχωρεση ειναι η πιο σκληρη τιμωρια, και ολο νιωθω πως δεν αρκει. Γιατι εχω ανθρωπους γυρω μου, και μου δινουν λογους να χαιρομαι που ειμαι ζωντανη. Μετα γυριζω στο μερος που ζω, και σκατα. Σπιτι μου σπιτακι μου ...οχι. Και τελοσπαντων. Εχει κρυο εκει.
Ολο ετσι ειμαι. Κρυουλιαρα. Ειμαι και αλλιως. Και παιζει να σπασω με τις αποτομες αλλαγες, αλλα ας ειναι.
Και ξερω, φτανουν πια οι ενοχες και οι ευθυνες, μα παλι εκει ειμαι.
Ομως εχω ανθρωπους, ε! Στον τελευταιο κυκλο 4 φορες με σωσαν και τους ευχαριστω.
Και να θυμαμαι να μη χαλαω το τωρα για το φοβο του μετα. Ε, τουλαχιστον τον εαυτο μου εχω το δικαιωμα να τον συμβουλευω, τους κοντινους μου ομως... και ολο κανω το λαθος και δεν λεει. Υπηρξα η χειροτερη. (Να τες παλι οι ενοχες.)
Ουφ. Θελω να κανω πραγματα. Να λυσω θεματα. ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ;
Γεμιζω χαρτακια σημειωσεις και φυσαει ενας αερας και τα στελνει στο διαολο. Ολο ξεχναω. Ποιος, εγω! Που κουβαλαω μνημες προγεννημενες!
Μια σελιδα αηδιες χωρις ταξη ειναι, μην δινετε και πολυ σημασια.
Χωρις ταξη.
Χωρις συνοχη.
Αυτο το "συν" πολυ με απασχολει τελευταια.
Και ολο θελω να γραψω, μα καταστρεφομαι, και ουτε που με νοιαζει πια.
Κουραση.
Ετσι ξυπνω, ετσι κοιμαμαι.
Ομως εχω ανθρωπους ε! Εμενα δεν εχω. Χαθηκα. Ισως με βρουν αυτοι μια μερα. Τωρα ξερω για πρωτη φορα οτι παντα ειχα. Ας ειμαι γεματη συγγνωμες-τιμωριες. Ο καθενας παιρνει ο,τι του αξιζει. (Ενοχεεεεεεεες...)
Ετσι πρεπ- ετσι εχουν τα πραγματα.
Και ειναι πολλα, και σε κουτες.
Μηνες φευγατη και δεν κουνιεμαι χιλιοστο.
Και βαλτωνω. Ω, ξερω τι λεω, βαλτωνω για να μην βουλιαξω, λιγες ωρες τη φορα, να ξεφυγω απο το φοβο του να με βλεπω και να με ζω. Μια χαρα ειμαι λοιπον οταν βαλτωνω, με τη μιση μου μασκα να κρυβει το μισο διαφανο κεφαλι μου, να μην βλεπει κανεις τη βρωμια μεσα, και με κομμενα ακροδαχτυλα να μην γρατζουνιεμαι. Εχω βρει τροπους, αμε!
Και του προδοτη (ποιος μιλαει τωρα) του Μορφεα, δεν του κανω τη χαρη. Αρκουν τοσα σκατα στον ξυπνιο μου. Αρνιεμαι τον Υπνο. Χαχαχαχα, ειχα χροοοοοονια να το κανω αυτο! Ξενυχτια!
"Χρονια".
Τι λεξη!
Δυσκολη χρονιΑ μετα τα χρΟνια.
Δυσκολες και οι μερες. Ζορικες.
16 μερες σε μια ανοιχτη οθονη μπροστα.
Ετσι βασταω.
Εχουν σημασια οι αριθμοι.
Ολο ανεβαινουν και χρεωνουν, και βαραινουν και χρεωνουν και βαραινουν και χρεωνουν.
Και εγω μιση, να σηκωνω τους ολοκληρους που εχουν γεματα φορτια. Φυσικα σηκωνω και τα δικα μου. Και παει πολυ ρε! Κουρααααααστηκα!
Αναθεμα το 2010... Να, για να μη γεμιζω ενοχες, θα τα ριχνω τωρα ολα στη χρονιΑ.
Α ναι, φιλοι μου. Δεν παλευεται. Απλα.
Και ειναι ολα αναποδα και γρηγορα γαμωτο, ενω δεν μου αρεσει καθολου η ταχυτητα.
"Σιγα", θα μου πειτε. Ναι, "σιγα", και εγω θα θελω να πω απλα "τερμα" για να καθησω λιγο να δω τι γινεται εκει εξω.
Και ως αδυναμη πλεον, θα ακολουθησω την ευκολη λυση και οπου με παει.
Επαναλαμβανομαι συνεχεια, ε;
Καλα, δεν εχω και μυαλο τωρα τελευταια.
Κλεινουν τα ματια μου. Τρεμω τις ωρες του Μορφεα.
Ομως τωρα εχω ανθρωπους! Και ειναι ωραια. Και ουτε με νοιαζει τι ξημερωνει- αφου μοναχη μου χαλασα τα πρωϊνα ολοκληρου του κοσμου.
Και δε με νοιαζει πια πού γραφω, ουτε ντρεπομαι. Αυτα ειναι. Αυτη ειμαι. Διαβαστε με. Τι διαφορα θα ειχε αν τα εβλεπα μονο εγω; Αφου η μιση μου μασκα που κρυβει τον μισο διαφανο εαυτο μου, ειναι ημιδιαφανη. Αυτο σημαινει οτι οι λεξεις ειναι το λιγοτερο. Και ας καταλαβαινω μονο εγω τι γραφω, παραμενει μια αναγκη απο αυτες που σωζουν ζωες.
Λοιπον το προσπαθησα, και δε γινεται. Δεν μπορω να μοιραστω. Χαριζομαι. Παρτε κοσμε κομματια τωρα που εχω. Τσαμπα ειμαι.
Ουτε θα ζητησω ανταλλαγμα. Μονο λιγες καλες στιγμες για να αντεχω ολες τις υπολοιπες.
Εχω και μια χουφτα αμμο φυλαγμενη μα τελειωνει. Θελω καινουρια. Εκλιπαρω. Ζητω ηρεμια.
Δεν θελω να ανησυχει κανεις για μενα. Εχω πολλες στρωσεις δερμα και δυο ακομα ζωες καβατζα, δεν θα χαθω εντελως.
Οχι πως ξερω γω καλυτερα. Εχω ακυρωσει λογους μου απειρες φορες στους τελευταιους κυκλους. Δεν πρεπει να λεω ποτε. Ουτε πρεπει. Χα. να λεω "δεν";
Κοιτα που δε λεει να γεννηθει τουτο δω το κειμενακι. Δεν με αφηνει.
Θα του φωναξω... ισως με ακουσει. (Αν και εκτος βαλτου δεν εχω πειθω γαμωτο.)
Και ειναι που φοβαμαι τους θορυβους και κραταω την ανασα μου. Ετσι ζαλιζομαι και μπερδευω τι ειναι αληθινο.
Τι νιωθω, γιατι ΕΙΝΑΙ, και τι νιωθω, γιατι εχω ΑΝΑΓΚΗ.
Σκατα ρε. Τι ζηταω; Να εκφραστω και να δημιουργησω. Να μη νιωθω αλλο μιση και να γελαω οπως πρωτα. Γιατι επαμε: στα μεσα μου 18.

-Φαιη

2 σχόλια:

  1. Το συναίσθημα του να προσφέρεις... Ανεπανάληπτο, άπειρο.

    Μια μάσκα για τη μεγαλύτερη φάρσα στην ιστορία. Και γνωρίζουμε καλά ποια είναι αυτή η φάρσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Να, για κάτι τέτοια λατρεύω τον κυβερνοχώρο. Δεν είχαμε και πολλές ευκαιρίες να τα πούμε από κοντά αυτά, αλλά τελικά φαίνεται να μην έχει και πολλή σημασία... Μπορούμε κι από εδώ...

    Νιώθεις πάντα ό,τι ΕΙΝΑΙ και το νιώθεις όπως έχεις ΑΝΑΓΚΗ να το νιώσεις... Αν μπορέσεις να το δεχτείς αυτό, να δέχτεις το χάος που επιφέρει, την ολοκληρωτική υπερβολή του, την κρίση στην προσωπική σου ηθική (τι απαίσια λέξη... πφφφ...) και το συνεπαγώμενο πρόβλημα του ρόλου της ευθύνης, αν καταφέρεις να μείνεις ψύχραιμη παρά τον τρόμο σου στη θέα του και να μην ψάξεις για στήριγμα από πουθενά λόγω αυτού, τότε θα περάσεις στο δεύτερο στάδιο ανυσηχίας... Πώς να εκπληρώσεις εν τέλει τις ανάγκες σου...

    Αν όμως όντως καταφέρεις να ισοπεδώσεις κατ' αυτόν τον τρόπο τα πάντα, αν δώσεις σε προβλήματα και λύσεις την ίδια αξία και βαρύτητα, τότε θα σταματήσεις να έχεις την ανάγκη για λύσεις... Το να εξαλήψεις μια ανάγκη ή να δημιουργήσεις λούπες αυτοϊκανοποιούμενων αναγκών, ίσως είναι εν τέλει πιο αποτελεσματικό από το να ικανοποιείς ανάγκες που φαίνεται ότι δεν καταφέρνεις να ικανοποιήσεις... Στην τελική μια μορφή ικανοποίησης είναι κι αυτή...

    Βέβαια, ένα πρόβλημα σε αυτό είναι ότι το ίδιο το πλαίσιο αναγκών σου θα σε κάνει αναπόφευκτα να θεωρήσεις τον εαυτό σου αδιάφορο και να σε νευριάζουν βλακωδώς πράγματα εντέλως ασήμαντα ώρες ώρες, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα...

    Και ναι, σου μιλάει αυτός που δεν θεωρεί ότι έχει καταφέρει να κάνει αυτά που λέει στο πλήρες εύρος τους...

    Btw, ταχύτητα rules supreme... Είναι ο καλύτερος τρόπος για να βλέπεις τα πράματς σε real time, αφού στο κάτω κάτω λαμβάνεις συχνά τον ρόλο του εξωτερικού παρατηρητή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή