Hello us

Λοιπον Ψυχη... καπου χωμενη μουρμουριζες και ετυχε να κρυφακουσω.
Τι κι’αν ζητησες αφεση; Δεν αφεθηκες;
Ποσα χρονια κρατουσες πενα και χαρτι και ποτε δεν τα ζευγαρωνες;
Εσενα να συγχωρεσεις πρωτα... Ο Χρονος παντα εκει βρισκεται και κυλαει, ο δρομεας γιατι να μενει στασιμος;
Μην ματωνεις πια, φτανει.
Οσο για την παλια Ερωτηση, δεν θελω να ξαναπεις οτι εχεις δυο απαντησεις για να διαλεξω, γιατι επιλεγω την τριτη. Και μια τετΑρτη και μια Παρασκευη. (Οχι και πολυ μεγαλη ομως)
Κοιτα εξω.
Οι μερες μεγαλωνουν.
Μεγαλωσες.
Γι’αυτο δεν σε φοβαμαι πια.
Θα σε αγκαλιασω και θα σε φτυσω, θα σε αγαπησω, θα σε χτυπησω, θα σε φιλισω, θα σε μισησω, θα σε κουρασω, θα σε παρηγορησω, θα σε τσακισω, και το βραδυ παλι μαζι θα κοιμηθουμε.
Μη με φοβασαι πια, δεν σε ξανασκοτωνω.
Αυτα τα λιγα για να σου ξεκαθαρισω την θεση μου.
Την αλλη φορα γραψε μου εσυ.