Trivia

All she ever wanted was to belong and to be respected.

She started as an outcast, seeking acceptance from her kin, yet she only found betrayal.

All but one, fooled her.

And when she thought everything was gone, she denied her own kind.

Then, luck was by her side, as it has always been.

For years, less than a handful accepted her. And she found home in their company.

She had her own way of hiding her remorse of her own choises by being the light-shadowed little comic relief.

Kept hidden in her own shadows, she found a way to leave only those she loved to see her.

Never left herself to take great decisions, with the only motivation of survival being the people around her, now found herself under the weight of the hardest task; to be the one who takes the responsibility for all.

With no help around, no opinions to ask, tired and wounded, this small exsistance hunted by the whole world, has to find a way to help everyone who protected her all the way here.

There are no second chances, no back up, no one to save her this time from trouble.

She thought she had grown up. She thought she was strong enough.
And now, she even lost her own shadow.

Laying in despair, trying to find the way out.
Obligated to be brave.
No luck this time.

Alone she heads to their life or their death.

Απολογισμος

Θελω να γραψω

Να γραψω για ολα οσα εχω μεσα στην ψυχη μου

Η ψυχη μου δεν θελει να δωσει αλλο

Δεν εχει

Τα εδωσα ολα αλλου

Για μενα πια

Για μενα δεν εμεινε τιποτα

Τα τραγουδια που με κανουν να κλαιω

Φοβαμαι

Θα ξεχαστω καποτε

Θα με ξεχασουν

Τους ανθρωπους φοβαμαι

Την ανθρωποτητα που αγαπω

Και ας μην το αξιζει

Εγω γιατι να αξιζω μνημες;

Μ'αρεσει να ονειρευομαι

Να κοιμαμαι

Τα ψεματα

Να θυμαμαι

Να νοσταλγω

Οι αληθειες

Οι αληθειες;

Φοβαμαι

Θελω να γραψω

Να ζωγραφισω

Να δημιουργησω

Να πραξω

Τα χρωματα

Το σκοταδι

Να διαλεξω μια ζωη

Εγινα αχαριστη

Με εκαναν

Οχι

Λιγακι ευθυνη για συγκινηση

Ζωες

Ενα επισοδιο ακομα και μετα η δικη μου

Απολογισμος

Αντεξα την κοινωνια

Κανενας τιτλος ηρωα

Οχι πως ζητησα

Συμβιβαστηκα

Και αυτη εμαθε να με ανεχεται

Για να μεγαλωνει ο αριθμος της

Μια μικρη απογοητευση

Η κενοτητα του στοχου

Η χαρα

Ο πονος

Τα συνηθησμενα

Μια συμμετρια δηθεν ασυμμετρη

Ο ενοχος ποθος της αναγνωρισης

Η ματαιοδοξια

Και θελω να γραψω

Γιατι τελικα;

Για τι;

Και μη χειρότερα

Θα μεγαλωναμε μια μερα.

Και ο κοσμος ολος μας ειχε φορτωσει την ευθυνη της ελπιδας.

“Θα κανετε σπουδαια πραγματα. Εσεις ειστε το μελλον. Εχετε μια ζωη μπροστα σας.”

Και αυτη η “ζωη” φανταζε μακρινη και μεγαλη.

Ας ειχαμε προβληματα. Αναλογικα με την ηλικια καθε φορα, και μεγαλα παντα για το μποι μας.

Γεματοι ονειρα και ταλεντα περιμεναμε να γινουμε και εμεις μεγαλοι.

Μεγαλοι και σπουδαιοι, γιατι φυσικα ολοι προοριζονται για επιστημονες, καλλιτεχνες, ή εστω, αστροναυτες.

Τα καλοκαιρια μετρουσαμε τα μπανια στη θαλασσα και τα παγωτα που τρωγαμε.

Ηρθε και ο καιρος που μετρουσαμε μερες για τα δεκαοχτω... λες και ξαφνικα θα αλλαζε η ζωη μας ολοκληρη.

Και ετσι μια μερα μεγαλωσαμε (τουλαχιστον γραφειοκρατικα).

Και πιασαμε, αλλοι τα πανεπιστημια, τις σχολες και τα εξωτερικα, και αλλοι δουλεια, εργασια και χαρα.

Τα σπουδαια πραγματα που μας εταζαν πως θα καναμε καποτε, παιδακια, κομμενα. Ζουμε στον πραγματικο κοσμο.

Καιρος να τελειωσουν πια και οι σχολες σιγα σιγα, οσοι απεμειναν απ'εξω να βλαστημανε τα χρονια που εφαγαν στις σχολες και τωρα ζουν με χαρτζιλικι απο τους συγγενεις και δηλωνουν “ιδ. υπαλληλοι” -το ιδιωτικοι ποτε ολοκληρο, ε! Εχουμε και μια αξιοπρεπεια.

Την ανεργια να γλυτωσουμε!

Αεργια;

Μην το κανουμε θεμα τωρα το “ν”.

Καπως θα τα βολεψουμε μωρε.

Και ας μην ονειρευομαστε πια διαστημοπλοια.

Να περασουν και μερικα χρονακια ακομα, να εχουμε να κουτσομπολευουμε τους μελλοντικους αποτυχυμενους γαμους και ζωες των γνωστων μας, και να ακολουθησουμε την γνωστη συνταγη της ζωης των τοτε μεγαλων.

Αφου μεγαλωσαμε.

Και κουραστηκαν νωρις οι πλατες μας.

Αλλα βεβαια:

Την δικια μας καμπουρα δεν θα την δουμε ποτε.

“Δεν φταιμε εμεις”, βαρεθηκα να ακουω.

Θα φταιξουμε παντως.

“Και παλι καλα να λες”, το συνθημα της εποχης,

Και μη χειροτερα λεω εγω.

Στα μπουντρουμια που ξεκινησα

Εχασα το ταλεντο να φτιαχνω τις σκεψεις μου απο πριν, οποτε αρχιζω στα τυφλα.

Ομορφα παραξενες μερες και αυθορμητισμος λοιπον!

Κοιταζω φευγαλεα μεσα μου και βλεπω πραγματα.

Ανοιγω στα κρυφα τα ματια μου και βλεπω σκιες να πετουν αναμεσα στα παραθυροφυλλα των απεναντι σπιτιων.

Οχι αυτες. Εμενα φοβαμαι. Τα γνωστα... Αν και ισως οχι τοσο πια.

Εφτιαξα ενα κολιε απο χαντρες που δεν με αφηνουν να πεσω. Ισορροπωντας. Στη μια εγω, στην αλλη η χαρμολυπη.

Μα κοιτα πώς αλλαζουν οι ανθρωποι! Σα να αρχισα να καταλαβαινω καποια πραγματα...

Και ναι, υπαρχει φως καπου εκει!

Ποιος ειπε οτι η πολλη σκεψη δεν κανει καλο; Αναλυση, κατανομη, αρχειοθετηση.

Λεξεις και εννοιες.

Τα αιωνια θεματα.

Εχω να λυσω λεξικα ολοκληρα γαμωτο.

Για μια φορα ακομα οι δυο εαυτοι μου. Αλλιως τωρα, αλλα παντα δυο. Ενας με βουνα φορτια, και ενας λευκο χαρτι. Ειναι πρωτογνωρο που τους βλεπω ξεκαθαρα μπροστα μου.

Τον αγραφο δεν θα τον ενοχλησω, ας πορευτει καθαριος, ξερει τι κανει.

Ο αλλος παλι, εχει πολλες αντοχες. Τελικα παντα ειχε, το εχω διπλοτριπλοτσεκαρει. Αν καταφερει να ασχοληθει με καποιες λεξεις, -οπως ενοχες, θρηνος, φοβος, εαυτος, σκοταδι, φως, ζωη- θα περασει και στα λεξικα, ξεκινωντας απο το Α βεβαια, για να μην ξεχνιουνται σελιδες.

Τι κι αν αρχισα στα τυφλα, τελικα υπαρχει φως,

...τι λες και εσυ, ιπποτη; :)

Εναστρη νυχτα

Δεν θελω και τιποτα σπουδαιο.
Ενα χαζο κειμενακι, να μου κανει παρεα στις δυσκολες ωρες που δεν με κρατουν τα ποδια μου, και στις στιγμες που οι ανθρωποι μου ειναι μακρια.
Να μου θυμιζει τα βραδια που μαζι χανομαστε, καθενας στα δικα του -και παλι πισω-, ριχνοντας κουτουλιες πανω στους τοιχους μας.
Εκει που οι σκοτεινες οι νοτες κρατανε το ρυθμο και γεμιζουν τις σιωπες μας οταν ριχνουμε τα ζαρια στο κενο.
Γιατι;
"Ετσι", θα μου πεις.
Και γω θα σου βγαλω την κουκουλα να διωξω τις σκιες σου.
Μα πώς να τις διωξω, που εχω τις δικες μου και δεν βλεπω μπροστα μου;
Και ολο με πιανω να γραφω χαζα κειμενακια. Ετσι.

Feelgood

Ένας καναπές, μια ιδέα, δυο φιγούρες και το μελάνι της ζωής.

lalaki & inkynebula

Πόσοι πια;

Αγαπητοι ολοι,

Ηρθε ο καιρος να γραψω.
Ξανα.
Σκατα ε!
Γιατι τα μπουχτισα ολα μεσα μου. Ποσες φορες πια να προφερει κανεις μια λεξη χωρις αυτη να χασει το νοημα της;
Θα γραψω ετσι λοιπον.
Χωρις σκεψη, χωρις συν-θεση. Δεν εχω θεση. Θα επιλεξω την εναποθεση.
Χωρις τιποτα. Τελικα το εχει η μερα αυτο με τον αυθορμητισμο.
Ηρθε ο καιρος της συγγνωμης.
Μα η συγχωρεση ειναι η πιο σκληρη τιμωρια, και ολο νιωθω πως δεν αρκει. Γιατι εχω ανθρωπους γυρω μου, και μου δινουν λογους να χαιρομαι που ειμαι ζωντανη. Μετα γυριζω στο μερος που ζω, και σκατα. Σπιτι μου σπιτακι μου ...οχι. Και τελοσπαντων. Εχει κρυο εκει.
Ολο ετσι ειμαι. Κρυουλιαρα. Ειμαι και αλλιως. Και παιζει να σπασω με τις αποτομες αλλαγες, αλλα ας ειναι.
Και ξερω, φτανουν πια οι ενοχες και οι ευθυνες, μα παλι εκει ειμαι.
Ομως εχω ανθρωπους, ε! Στον τελευταιο κυκλο 4 φορες με σωσαν και τους ευχαριστω.
Και να θυμαμαι να μη χαλαω το τωρα για το φοβο του μετα. Ε, τουλαχιστον τον εαυτο μου εχω το δικαιωμα να τον συμβουλευω, τους κοντινους μου ομως... και ολο κανω το λαθος και δεν λεει. Υπηρξα η χειροτερη. (Να τες παλι οι ενοχες.)
Ουφ. Θελω να κανω πραγματα. Να λυσω θεματα. ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ;
Γεμιζω χαρτακια σημειωσεις και φυσαει ενας αερας και τα στελνει στο διαολο. Ολο ξεχναω. Ποιος, εγω! Που κουβαλαω μνημες προγεννημενες!
Μια σελιδα αηδιες χωρις ταξη ειναι, μην δινετε και πολυ σημασια.
Χωρις ταξη.
Χωρις συνοχη.
Αυτο το "συν" πολυ με απασχολει τελευταια.
Και ολο θελω να γραψω, μα καταστρεφομαι, και ουτε που με νοιαζει πια.
Κουραση.
Ετσι ξυπνω, ετσι κοιμαμαι.
Ομως εχω ανθρωπους ε! Εμενα δεν εχω. Χαθηκα. Ισως με βρουν αυτοι μια μερα. Τωρα ξερω για πρωτη φορα οτι παντα ειχα. Ας ειμαι γεματη συγγνωμες-τιμωριες. Ο καθενας παιρνει ο,τι του αξιζει. (Ενοχεεεεεεεες...)
Ετσι πρεπ- ετσι εχουν τα πραγματα.
Και ειναι πολλα, και σε κουτες.
Μηνες φευγατη και δεν κουνιεμαι χιλιοστο.
Και βαλτωνω. Ω, ξερω τι λεω, βαλτωνω για να μην βουλιαξω, λιγες ωρες τη φορα, να ξεφυγω απο το φοβο του να με βλεπω και να με ζω. Μια χαρα ειμαι λοιπον οταν βαλτωνω, με τη μιση μου μασκα να κρυβει το μισο διαφανο κεφαλι μου, να μην βλεπει κανεις τη βρωμια μεσα, και με κομμενα ακροδαχτυλα να μην γρατζουνιεμαι. Εχω βρει τροπους, αμε!
Και του προδοτη (ποιος μιλαει τωρα) του Μορφεα, δεν του κανω τη χαρη. Αρκουν τοσα σκατα στον ξυπνιο μου. Αρνιεμαι τον Υπνο. Χαχαχαχα, ειχα χροοοοοονια να το κανω αυτο! Ξενυχτια!
"Χρονια".
Τι λεξη!
Δυσκολη χρονιΑ μετα τα χρΟνια.
Δυσκολες και οι μερες. Ζορικες.
16 μερες σε μια ανοιχτη οθονη μπροστα.
Ετσι βασταω.
Εχουν σημασια οι αριθμοι.
Ολο ανεβαινουν και χρεωνουν, και βαραινουν και χρεωνουν και βαραινουν και χρεωνουν.
Και εγω μιση, να σηκωνω τους ολοκληρους που εχουν γεματα φορτια. Φυσικα σηκωνω και τα δικα μου. Και παει πολυ ρε! Κουρααααααστηκα!
Αναθεμα το 2010... Να, για να μη γεμιζω ενοχες, θα τα ριχνω τωρα ολα στη χρονιΑ.
Α ναι, φιλοι μου. Δεν παλευεται. Απλα.
Και ειναι ολα αναποδα και γρηγορα γαμωτο, ενω δεν μου αρεσει καθολου η ταχυτητα.
"Σιγα", θα μου πειτε. Ναι, "σιγα", και εγω θα θελω να πω απλα "τερμα" για να καθησω λιγο να δω τι γινεται εκει εξω.
Και ως αδυναμη πλεον, θα ακολουθησω την ευκολη λυση και οπου με παει.
Επαναλαμβανομαι συνεχεια, ε;
Καλα, δεν εχω και μυαλο τωρα τελευταια.
Κλεινουν τα ματια μου. Τρεμω τις ωρες του Μορφεα.
Ομως τωρα εχω ανθρωπους! Και ειναι ωραια. Και ουτε με νοιαζει τι ξημερωνει- αφου μοναχη μου χαλασα τα πρωϊνα ολοκληρου του κοσμου.
Και δε με νοιαζει πια πού γραφω, ουτε ντρεπομαι. Αυτα ειναι. Αυτη ειμαι. Διαβαστε με. Τι διαφορα θα ειχε αν τα εβλεπα μονο εγω; Αφου η μιση μου μασκα που κρυβει τον μισο διαφανο εαυτο μου, ειναι ημιδιαφανη. Αυτο σημαινει οτι οι λεξεις ειναι το λιγοτερο. Και ας καταλαβαινω μονο εγω τι γραφω, παραμενει μια αναγκη απο αυτες που σωζουν ζωες.
Λοιπον το προσπαθησα, και δε γινεται. Δεν μπορω να μοιραστω. Χαριζομαι. Παρτε κοσμε κομματια τωρα που εχω. Τσαμπα ειμαι.
Ουτε θα ζητησω ανταλλαγμα. Μονο λιγες καλες στιγμες για να αντεχω ολες τις υπολοιπες.
Εχω και μια χουφτα αμμο φυλαγμενη μα τελειωνει. Θελω καινουρια. Εκλιπαρω. Ζητω ηρεμια.
Δεν θελω να ανησυχει κανεις για μενα. Εχω πολλες στρωσεις δερμα και δυο ακομα ζωες καβατζα, δεν θα χαθω εντελως.
Οχι πως ξερω γω καλυτερα. Εχω ακυρωσει λογους μου απειρες φορες στους τελευταιους κυκλους. Δεν πρεπει να λεω ποτε. Ουτε πρεπει. Χα. να λεω "δεν";
Κοιτα που δε λεει να γεννηθει τουτο δω το κειμενακι. Δεν με αφηνει.
Θα του φωναξω... ισως με ακουσει. (Αν και εκτος βαλτου δεν εχω πειθω γαμωτο.)
Και ειναι που φοβαμαι τους θορυβους και κραταω την ανασα μου. Ετσι ζαλιζομαι και μπερδευω τι ειναι αληθινο.
Τι νιωθω, γιατι ΕΙΝΑΙ, και τι νιωθω, γιατι εχω ΑΝΑΓΚΗ.
Σκατα ρε. Τι ζηταω; Να εκφραστω και να δημιουργησω. Να μη νιωθω αλλο μιση και να γελαω οπως πρωτα. Γιατι επαμε: στα μεσα μου 18.

-Φαιη

Boxes

(Αυτο ειναι αρκετα παλιο, και δεν ειχα σκοπο να το ανεβασω, ομως οι καταστασεις το απαιτουν. Η ειρωνια ειναι οτι το βρηκα σημερα(!) ...ξεχασμενο σε ενα ντουλαπι μεσα.)

Ειναι κατι στιγμες που το παρελθον κραταει χρονια.
Ζωες ολοκληρες.
Και αυτη ειναι και η αφορμη που εχω σημαδεμενα χερια και μια προχειρη δικαιολογια που αφορα τη γατα μου.
Οι αναμησεις μου, ωρες ωρες με τρομαζουν... Οι κακες αμα παλιωσουν γινονται καλες, και ολο κατι τετοια παραξενα.
Με τραβανε να ξεκλειδωνω σκονισμενα ντουλαπακια και γελανε πισω απο την πλατη μου.
Και καποτε τις επιασα να λενε οτι αν δεν προσεξω, θα με πεταξουν και μενα μεσα, και θα ξεχαστω απο τους ανθρωπους.
Η γατα μου λοιπον, ετσι, για να μην την περασετε για γρατζουνιαρα, δεν εχει καμια σχεση με τα χερια μου.
Θυμαστε οταν ημασταν πιτσιρικια που οταν ματωναμε τα γονατα μας νιωθαμε σαν ηρωες που γυρισαν απο τον πολεμο;
Καποιοι ισως να θυμαστε και πιο μετα, εκεινα τα ααααααλλα σημαδια, που κρυβαμε με ρολογια, βραχιολια, ή μακρια μανικια μεχρι να πλακωσουν οι ζεστες.
Για αυτα δεν νιωθω περηφανη.
Απο την αλλη ομως, καλα που υπαρχουν και αυτα, γιατι κατι τετοια βραδια μου θυμιζουν να αποφευγω τα ντουλαπακια που χωραω ολοκληρη μεσα.

Hello us

Λοιπον Ψυχη... καπου χωμενη μουρμουριζες και ετυχε να κρυφακουσω.
Τι κι’αν ζητησες αφεση; Δεν αφεθηκες;
Ποσα χρονια κρατουσες πενα και χαρτι και ποτε δεν τα ζευγαρωνες;
Εσενα να συγχωρεσεις πρωτα... Ο Χρονος παντα εκει βρισκεται και κυλαει, ο δρομεας γιατι να μενει στασιμος;
Μην ματωνεις πια, φτανει.
Οσο για την παλια Ερωτηση, δεν θελω να ξαναπεις οτι εχεις δυο απαντησεις για να διαλεξω, γιατι επιλεγω την τριτη. Και μια τετΑρτη και μια Παρασκευη. (Οχι και πολυ μεγαλη ομως)
Κοιτα εξω.
Οι μερες μεγαλωνουν.
Μεγαλωσες.
Γι’αυτο δεν σε φοβαμαι πια.
Θα σε αγκαλιασω και θα σε φτυσω, θα σε αγαπησω, θα σε χτυπησω, θα σε φιλισω, θα σε μισησω, θα σε κουρασω, θα σε παρηγορησω, θα σε τσακισω, και το βραδυ παλι μαζι θα κοιμηθουμε.
Μη με φοβασαι πια, δεν σε ξανασκοτωνω.
Αυτα τα λιγα για να σου ξεκαθαρισω την θεση μου.
Την αλλη φορα γραψε μου εσυ.

Excidium

Κοιταξε
Ποση σκονη σε καλυπτει
Και ειναι βαρια σαν σιωπη
Εχεις σπασει τους καθρεφτες
Εχεις ραψει τα ματια σου
Να-
Βλεπεις τα χρωματα;
Βλεπεις ποσο δυσκολο ειναι τωρα;

Νυχτα
Και τα ρολογια δεν σε αφηνουν
Διψουν για χρονο
Σαν νερο κυλουν
Σαν νερο ηχουν
Να-
Εδω μετρας χρονια
Εδω σημαδευεις χαντρες

Θυμασαι
Καποτε κοιμοσουν ευκολα
Ομως μεγαλωσες
Ομως αλλαξες
Να-
Τελικα δεν προσεξες
Τελικα επεσες

Ματωσες
Φυσικα και δεν το ειδε κανεις
Ψεματα σου ειχαν πει
Ειναι αχρωμο τελικα
Ειναι νερο
Να-
Παρε να ξεπλυθεις
Παρε να ονειρευτεις

Τι κριμα
Εσπασε το κολιε που χρονια εφτιαχνες
Μα δεν πειραζει
Στο χερι σου επεσαν
Στο νερο σου για να φτασουν
Να-
Παρε να πιεις
Παρε και τις χαντρες

Fallen

Τα παιδιά τρέχουν στις πλατείες παίζοντας με σκονισμένες σύριγγες και ακρωτηριασμένα περιστέρια. Τα κομμάτια της μεγαλούπολης, ένα παζλ σκορπισμένο στο πάτωμα, ραγίζουν και σπάνε σαν καθρέφτες.
Όλα κύκλοι, ρόδες που αδιάκοπα διαγράφουν τροχιές τριακοσίων εξήντα μοιρών.
Οι στάχτες των αμέτρητων νεκρών ονείρων, ταξιδεύουν θλιμμένες στα απορριματοφόρα.
“Σκόνη” τα ονομάουν οι υλιστές.
Υπάρχω και ‘γω σε αυτό το πλήθος των πλασμάτων και των ιδεών. Βαδίζω προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Τυφλή και κενή, πέφτω στα γόνατα και αφήνομαι να ποδοπατηθώ από το πλήθος. Κουράστηκα να του εναντιόνομαι. Τι μπορώ να αλλάξω; Τι μπορώ να κάνω; Με τι δύναμη να κλείσω τη ζωή μου μακριά τους;
Μια φορά πέταξα ψηλά, και όλοι του μεταμορφώθηκαν σε ξυράφια για να μου κόψουν τα φτερά, μα από λάθος μου χαράκωσαν τα χέρια…
Τους νιώθω. Δεν με νοιάζει πια. Συνήθησα.Τους νιώθω όλους. Τα μικρά μίση τους, τους εγωϊσμούς τους, τη μαγνητοφωνημένη συνέντευξη μιας άστεγης γάτας…
Όλα γεννιούνται και πεθαίνουν, μα τίποτα δεν τελειώνει.
Τα παιδιά μεγάλωσαν και παίζουν ακόμα βελάκια, αλλά αυτη τη φορά στοχεύοντας τους εαυτούς τους, και οι ρόδες κάνουν πάντα κύκλους, ακούραστοι φρουροί του άγχους.
Τρόμος και αίμα στην άκρη αυτής της πένας –σκλάβας της νοσταλγίας.
Πόνος, Θάνατος και Οξύ, οι λέξεις που γεμίζουν τα χαρτιά ενός μαστούρη Χρόνου.
Και το πλήθος…
Ω Μορφέα! Δεν σταματάει ποτέ; Δεν κουράζεται ποτέ; Δεν κοιμάται ποτέ;
Δεν ονειρεύεται… Ξεσκονίζει αιώνια τις στάχτες των ονείρων. Της αθωότητας των παιδικών τους αναμνηήσεων στις πλατείες.
Δεν μπορώ να σηκωθώ… Μου τσάκισαν τα πόδια με την ορμή τους.
Δεν θα με ακούσει κανείς εδώ κάτω.

Μικρές μέρες

Το καλοκαίρι θα’ρθει
αυτό
ή το άλλο
ή καποια άλλη εποχή
-ούτως ή άλλως έχουνε γίνει ένα
και η πόλη θα αδειάσει
και θα αφήσει πίσω
Σκιές
Σε αναμνήσεις βλέματα στραμένα
Στο δρόμο σκουπίδια χυμένα
-για να γλεντούν τ’αδέρφια μου οι γάτες.

Ήρθε ο χειμώνας
και συ στέκεσαι μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης
-λαθος! φωτιάς
και γω λέω να μην ξανασηκωθώ
γιατί είναι πιο εύκολο να μένω κάτω απ’το να πέφτω
αυτές τις μέρες τις μικρές
-κι ας μην προχωρώ ετσι
Και μεις ζούμε το τώρα
γιατί το μετά όλο και στενεύει
και δεν μας χωράει ο τόπος
-εσένα πιο πολύ
Ξέρεις οτι πάντα ήμουν μικρόσωμη.

Atropos

Έριξαν φόλα στα σκυλιά που με πρόσεχαν, και το τελευταίο μου κοχύλι έσπασε σε μια μετακόμιση.
Πού να πάω τώρα; Πού να κρυφτώ; Πιασμένες όλες οι κρυψώνες.
Ένα δέντρο μού’μεινε μονάχα, μα και αυτό αίμα στάζει.
Θα με βρουν.
Θα μου πάρουν τα νύχια και τα μάτια –δήθεν για να με σώσουν.
Να βγάλω τότε το δέρμα μου όσο έχω καιρό.
Να προλάβω να δω μπάς και έχει μείνει ψυχή από κάτω.
Να την κρύψω στο αίμα του δέντρου να μην τη χάσω.

Contempt

Μου αρεσουν οι δρομοι.
Παντα μου αρεσαν.
Ισως γι'αυτο να κοιταω τοσο συχνα κατω.
Και πολυ συχνα πεφτω...
Στη Γη ομως πια δεν μιλαω, γιατι δεν με αφηνε να πιασω το Χωμα
οταν επιανα πατο.

Παραξενια μου, μπορει.
Μα εζησα καιρο εκει κατω, και απο εκει εχω μαθει να τρεφομαι.
Και εκει κατω, ειδα.
Ποιος να εχει την ευθυνη, αραγε;

Ας ειναι. Θα πιστευω σε ο,τι αντανακλαται στα παραθυρα των κτιριων.
Για οσα σεβομαι.
Για οσα δεν θα σεβαστω ποτε.
Για τα εκτρωματα που εκθετουν τις πληγες της Μνημης.

Γι'αυτο δεν θα ντραπω να κοιταξω μια φορα μοναχα τον ουρανο πριν βρεξει.
Ετοιμαζεται...
Μακαρι η γη να ηταν επιπεδη, γιατι νοιωθω λιγο κεκλιμενη.
Μου λενε οτι φταιει που ολο χαμω κοιταω.
Εγω λεω απλα οτι εχω το νου μου μη βιαστω και σκονταψω και γλυστρισω.
Μην ξεγλυστρισω...

September

Εικοσιδύο κομμάτια ζωής μετρώ…
και μισό.
Και μισώ
το ένα τρίτο από αυτα τα κομμάτια.
τα τετράδια με τις λευκές σελίδες. Αυτά που έμειναν μισά γιατί άλλαξα τάξη.
τις στιγμές που μου αρνήθηκαν όσοι αγαπάω.
Κι έτσι μαθαίνω να ξεχνώ από πριν, για να μη σκοτεινιάζω σαν θυμάμαι.
Και έχω πολύ καλή μνήμη γαμώτο.