Εχασα το ταλεντο να φτιαχνω τις σκεψεις μου απο πριν, οποτε αρχιζω στα τυφλα.
Ομορφα παραξενες μερες και αυθορμητισμος λοιπον!
Κοιταζω φευγαλεα μεσα μου και βλεπω πραγματα.
Ανοιγω στα κρυφα τα ματια μου και βλεπω σκιες να πετουν αναμεσα στα παραθυροφυλλα των απεναντι σπιτιων.
Οχι αυτες. Εμενα φοβαμαι. Τα γνωστα... Αν και ισως οχι τοσο πια.
Εφτιαξα ενα κολιε απο χαντρες που δεν με αφηνουν να πεσω. Ισορροπωντας. Στη μια εγω, στην αλλη η χαρμολυπη.
Μα κοιτα πώς αλλαζουν οι ανθρωποι! Σα να αρχισα να καταλαβαινω καποια πραγματα...
Και ναι, υπαρχει φως καπου εκει!
Ποιος ειπε οτι η πολλη σκεψη δεν κανει καλο; Αναλυση, κατανομη, αρχειοθετηση.
Λεξεις και εννοιες.
Τα αιωνια θεματα.
Εχω να λυσω λεξικα ολοκληρα γαμωτο.
Για μια φορα ακομα οι δυο εαυτοι μου. Αλλιως τωρα, αλλα παντα δυο. Ενας με βουνα φορτια, και ενας λευκο χαρτι. Ειναι πρωτογνωρο που τους βλεπω ξεκαθαρα μπροστα μου.
Τον αγραφο δεν θα τον ενοχλησω, ας πορευτει καθαριος, ξερει τι κανει.
Ο αλλος παλι, εχει πολλες αντοχες. Τελικα παντα ειχε, το εχω διπλοτριπλοτσεκαρει. Αν καταφερει να ασχοληθει με καποιες λεξεις, -οπως ενοχες, θρηνος, φοβος, εαυτος, σκοταδι, φως, ζωη- θα περασει και στα λεξικα, ξεκινωντας απο το Α βεβαια, για να μην ξεχνιουνται σελιδες.
Τι κι αν αρχισα στα τυφλα, τελικα υπαρχει φως,
...τι λες και εσυ, ιπποτη; :)
