Δεν θελω και τιποτα σπουδαιο.
Ενα χαζο κειμενακι, να μου κανει παρεα στις δυσκολες ωρες που δεν με κρατουν τα ποδια μου, και στις στιγμες που οι ανθρωποι μου ειναι μακρια.
Να μου θυμιζει τα βραδια που μαζι χανομαστε, καθενας στα δικα του -και παλι πισω-, ριχνοντας κουτουλιες πανω στους τοιχους μας.
Εκει που οι σκοτεινες οι νοτες κρατανε το ρυθμο και γεμιζουν τις σιωπες μας οταν ριχνουμε τα ζαρια στο κενο.
Γιατι;
"Ετσι", θα μου πεις.
Και γω θα σου βγαλω την κουκουλα να διωξω τις σκιες σου.
Μα πώς να τις διωξω, που εχω τις δικες μου και δεν βλεπω μπροστα μου;
Και ολο με πιανω να γραφω χαζα κειμενακια. Ετσι.
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
Τρίτη 13 Απριλίου 2010
Πόσοι πια;
Αγαπητοι ολοι,
Ηρθε ο καιρος να γραψω.
Ξανα.
Σκατα ε!
Γιατι τα μπουχτισα ολα μεσα μου. Ποσες φορες πια να προφερει κανεις μια λεξη χωρις αυτη να χασει το νοημα της;
Θα γραψω ετσι λοιπον.
Χωρις σκεψη, χωρις συν-θεση. Δεν εχω θεση. Θα επιλεξω την εναποθεση.
Χωρις τιποτα. Τελικα το εχει η μερα αυτο με τον αυθορμητισμο.
Ηρθε ο καιρος της συγγνωμης.
Μα η συγχωρεση ειναι η πιο σκληρη τιμωρια, και ολο νιωθω πως δεν αρκει. Γιατι εχω ανθρωπους γυρω μου, και μου δινουν λογους να χαιρομαι που ειμαι ζωντανη. Μετα γυριζω στο μερος που ζω, και σκατα. Σπιτι μου σπιτακι μου ...οχι. Και τελοσπαντων. Εχει κρυο εκει.
Ολο ετσι ειμαι. Κρυουλιαρα. Ειμαι και αλλιως. Και παιζει να σπασω με τις αποτομες αλλαγες, αλλα ας ειναι.
Και ξερω, φτανουν πια οι ενοχες και οι ευθυνες, μα παλι εκει ειμαι.
Ομως εχω ανθρωπους, ε! Στον τελευταιο κυκλο 4 φορες με σωσαν και τους ευχαριστω.
Και να θυμαμαι να μη χαλαω το τωρα για το φοβο του μετα. Ε, τουλαχιστον τον εαυτο μου εχω το δικαιωμα να τον συμβουλευω, τους κοντινους μου ομως... και ολο κανω το λαθος και δεν λεει. Υπηρξα η χειροτερη. (Να τες παλι οι ενοχες.)
Ουφ. Θελω να κανω πραγματα. Να λυσω θεματα. ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ;
Γεμιζω χαρτακια σημειωσεις και φυσαει ενας αερας και τα στελνει στο διαολο. Ολο ξεχναω. Ποιος, εγω! Που κουβαλαω μνημες προγεννημενες!
Μια σελιδα αηδιες χωρις ταξη ειναι, μην δινετε και πολυ σημασια.
Χωρις ταξη.
Χωρις συνοχη.
Αυτο το "συν" πολυ με απασχολει τελευταια.
Και ολο θελω να γραψω, μα καταστρεφομαι, και ουτε που με νοιαζει πια.
Κουραση.
Ετσι ξυπνω, ετσι κοιμαμαι.
Ομως εχω ανθρωπους ε! Εμενα δεν εχω. Χαθηκα. Ισως με βρουν αυτοι μια μερα. Τωρα ξερω για πρωτη φορα οτι παντα ειχα. Ας ειμαι γεματη συγγνωμες-τιμωριες. Ο καθενας παιρνει ο,τι του αξιζει. (Ενοχεεεεεεεες...)
Ετσι πρεπ- ετσι εχουν τα πραγματα.
Και ειναι πολλα, και σε κουτες.
Μηνες φευγατη και δεν κουνιεμαι χιλιοστο.
Και βαλτωνω. Ω, ξερω τι λεω, βαλτωνω για να μην βουλιαξω, λιγες ωρες τη φορα, να ξεφυγω απο το φοβο του να με βλεπω και να με ζω. Μια χαρα ειμαι λοιπον οταν βαλτωνω, με τη μιση μου μασκα να κρυβει το μισο διαφανο κεφαλι μου, να μην βλεπει κανεις τη βρωμια μεσα, και με κομμενα ακροδαχτυλα να μην γρατζουνιεμαι. Εχω βρει τροπους, αμε!
Και του προδοτη (ποιος μιλαει τωρα) του Μορφεα, δεν του κανω τη χαρη. Αρκουν τοσα σκατα στον ξυπνιο μου. Αρνιεμαι τον Υπνο. Χαχαχαχα, ειχα χροοοοοονια να το κανω αυτο! Ξενυχτια!
"Χρονια".
Τι λεξη!
Δυσκολη χρονιΑ μετα τα χρΟνια.
Δυσκολες και οι μερες. Ζορικες.
16 μερες σε μια ανοιχτη οθονη μπροστα.
Ετσι βασταω.
Εχουν σημασια οι αριθμοι.
Ολο ανεβαινουν και χρεωνουν, και βαραινουν και χρεωνουν και βαραινουν και χρεωνουν.
Και εγω μιση, να σηκωνω τους ολοκληρους που εχουν γεματα φορτια. Φυσικα σηκωνω και τα δικα μου. Και παει πολυ ρε! Κουρααααααστηκα!
Αναθεμα το 2010... Να, για να μη γεμιζω ενοχες, θα τα ριχνω τωρα ολα στη χρονιΑ.
Α ναι, φιλοι μου. Δεν παλευεται. Απλα.
Και ειναι ολα αναποδα και γρηγορα γαμωτο, ενω δεν μου αρεσει καθολου η ταχυτητα.
"Σιγα", θα μου πειτε. Ναι, "σιγα", και εγω θα θελω να πω απλα "τερμα" για να καθησω λιγο να δω τι γινεται εκει εξω.
Και ως αδυναμη πλεον, θα ακολουθησω την ευκολη λυση και οπου με παει.
Επαναλαμβανομαι συνεχεια, ε;
Καλα, δεν εχω και μυαλο τωρα τελευταια.
Κλεινουν τα ματια μου. Τρεμω τις ωρες του Μορφεα.
Ομως τωρα εχω ανθρωπους! Και ειναι ωραια. Και ουτε με νοιαζει τι ξημερωνει- αφου μοναχη μου χαλασα τα πρωϊνα ολοκληρου του κοσμου.
Και δε με νοιαζει πια πού γραφω, ουτε ντρεπομαι. Αυτα ειναι. Αυτη ειμαι. Διαβαστε με. Τι διαφορα θα ειχε αν τα εβλεπα μονο εγω; Αφου η μιση μου μασκα που κρυβει τον μισο διαφανο εαυτο μου, ειναι ημιδιαφανη. Αυτο σημαινει οτι οι λεξεις ειναι το λιγοτερο. Και ας καταλαβαινω μονο εγω τι γραφω, παραμενει μια αναγκη απο αυτες που σωζουν ζωες.
Λοιπον το προσπαθησα, και δε γινεται. Δεν μπορω να μοιραστω. Χαριζομαι. Παρτε κοσμε κομματια τωρα που εχω. Τσαμπα ειμαι.
Ουτε θα ζητησω ανταλλαγμα. Μονο λιγες καλες στιγμες για να αντεχω ολες τις υπολοιπες.
Εχω και μια χουφτα αμμο φυλαγμενη μα τελειωνει. Θελω καινουρια. Εκλιπαρω. Ζητω ηρεμια.
Δεν θελω να ανησυχει κανεις για μενα. Εχω πολλες στρωσεις δερμα και δυο ακομα ζωες καβατζα, δεν θα χαθω εντελως.
Οχι πως ξερω γω καλυτερα. Εχω ακυρωσει λογους μου απειρες φορες στους τελευταιους κυκλους. Δεν πρεπει να λεω ποτε. Ουτε πρεπει. Χα. να λεω "δεν";
Κοιτα που δε λεει να γεννηθει τουτο δω το κειμενακι. Δεν με αφηνει.
Θα του φωναξω... ισως με ακουσει. (Αν και εκτος βαλτου δεν εχω πειθω γαμωτο.)
Και ειναι που φοβαμαι τους θορυβους και κραταω την ανασα μου. Ετσι ζαλιζομαι και μπερδευω τι ειναι αληθινο.
Τι νιωθω, γιατι ΕΙΝΑΙ, και τι νιωθω, γιατι εχω ΑΝΑΓΚΗ.
Σκατα ρε. Τι ζηταω; Να εκφραστω και να δημιουργησω. Να μη νιωθω αλλο μιση και να γελαω οπως πρωτα. Γιατι επαμε: στα μεσα μου 18.
-Φαιη
Ηρθε ο καιρος να γραψω.
Ξανα.
Σκατα ε!
Γιατι τα μπουχτισα ολα μεσα μου. Ποσες φορες πια να προφερει κανεις μια λεξη χωρις αυτη να χασει το νοημα της;
Θα γραψω ετσι λοιπον.
Χωρις σκεψη, χωρις συν-θεση. Δεν εχω θεση. Θα επιλεξω την εναποθεση.
Χωρις τιποτα. Τελικα το εχει η μερα αυτο με τον αυθορμητισμο.
Ηρθε ο καιρος της συγγνωμης.
Μα η συγχωρεση ειναι η πιο σκληρη τιμωρια, και ολο νιωθω πως δεν αρκει. Γιατι εχω ανθρωπους γυρω μου, και μου δινουν λογους να χαιρομαι που ειμαι ζωντανη. Μετα γυριζω στο μερος που ζω, και σκατα. Σπιτι μου σπιτακι μου ...οχι. Και τελοσπαντων. Εχει κρυο εκει.
Ολο ετσι ειμαι. Κρυουλιαρα. Ειμαι και αλλιως. Και παιζει να σπασω με τις αποτομες αλλαγες, αλλα ας ειναι.
Και ξερω, φτανουν πια οι ενοχες και οι ευθυνες, μα παλι εκει ειμαι.
Ομως εχω ανθρωπους, ε! Στον τελευταιο κυκλο 4 φορες με σωσαν και τους ευχαριστω.
Και να θυμαμαι να μη χαλαω το τωρα για το φοβο του μετα. Ε, τουλαχιστον τον εαυτο μου εχω το δικαιωμα να τον συμβουλευω, τους κοντινους μου ομως... και ολο κανω το λαθος και δεν λεει. Υπηρξα η χειροτερη. (Να τες παλι οι ενοχες.)
Ουφ. Θελω να κανω πραγματα. Να λυσω θεματα. ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ;
Γεμιζω χαρτακια σημειωσεις και φυσαει ενας αερας και τα στελνει στο διαολο. Ολο ξεχναω. Ποιος, εγω! Που κουβαλαω μνημες προγεννημενες!
Μια σελιδα αηδιες χωρις ταξη ειναι, μην δινετε και πολυ σημασια.
Χωρις ταξη.
Χωρις συνοχη.
Αυτο το "συν" πολυ με απασχολει τελευταια.
Και ολο θελω να γραψω, μα καταστρεφομαι, και ουτε που με νοιαζει πια.
Κουραση.
Ετσι ξυπνω, ετσι κοιμαμαι.
Ομως εχω ανθρωπους ε! Εμενα δεν εχω. Χαθηκα. Ισως με βρουν αυτοι μια μερα. Τωρα ξερω για πρωτη φορα οτι παντα ειχα. Ας ειμαι γεματη συγγνωμες-τιμωριες. Ο καθενας παιρνει ο,τι του αξιζει. (Ενοχεεεεεεεες...)
Ετσι πρεπ- ετσι εχουν τα πραγματα.
Και ειναι πολλα, και σε κουτες.
Μηνες φευγατη και δεν κουνιεμαι χιλιοστο.
Και βαλτωνω. Ω, ξερω τι λεω, βαλτωνω για να μην βουλιαξω, λιγες ωρες τη φορα, να ξεφυγω απο το φοβο του να με βλεπω και να με ζω. Μια χαρα ειμαι λοιπον οταν βαλτωνω, με τη μιση μου μασκα να κρυβει το μισο διαφανο κεφαλι μου, να μην βλεπει κανεις τη βρωμια μεσα, και με κομμενα ακροδαχτυλα να μην γρατζουνιεμαι. Εχω βρει τροπους, αμε!
Και του προδοτη (ποιος μιλαει τωρα) του Μορφεα, δεν του κανω τη χαρη. Αρκουν τοσα σκατα στον ξυπνιο μου. Αρνιεμαι τον Υπνο. Χαχαχαχα, ειχα χροοοοοονια να το κανω αυτο! Ξενυχτια!
"Χρονια".
Τι λεξη!
Δυσκολη χρονιΑ μετα τα χρΟνια.
Δυσκολες και οι μερες. Ζορικες.
16 μερες σε μια ανοιχτη οθονη μπροστα.
Ετσι βασταω.
Εχουν σημασια οι αριθμοι.
Ολο ανεβαινουν και χρεωνουν, και βαραινουν και χρεωνουν και βαραινουν και χρεωνουν.
Και εγω μιση, να σηκωνω τους ολοκληρους που εχουν γεματα φορτια. Φυσικα σηκωνω και τα δικα μου. Και παει πολυ ρε! Κουρααααααστηκα!
Αναθεμα το 2010... Να, για να μη γεμιζω ενοχες, θα τα ριχνω τωρα ολα στη χρονιΑ.
Α ναι, φιλοι μου. Δεν παλευεται. Απλα.
Και ειναι ολα αναποδα και γρηγορα γαμωτο, ενω δεν μου αρεσει καθολου η ταχυτητα.
"Σιγα", θα μου πειτε. Ναι, "σιγα", και εγω θα θελω να πω απλα "τερμα" για να καθησω λιγο να δω τι γινεται εκει εξω.
Και ως αδυναμη πλεον, θα ακολουθησω την ευκολη λυση και οπου με παει.
Επαναλαμβανομαι συνεχεια, ε;
Καλα, δεν εχω και μυαλο τωρα τελευταια.
Κλεινουν τα ματια μου. Τρεμω τις ωρες του Μορφεα.
Ομως τωρα εχω ανθρωπους! Και ειναι ωραια. Και ουτε με νοιαζει τι ξημερωνει- αφου μοναχη μου χαλασα τα πρωϊνα ολοκληρου του κοσμου.
Και δε με νοιαζει πια πού γραφω, ουτε ντρεπομαι. Αυτα ειναι. Αυτη ειμαι. Διαβαστε με. Τι διαφορα θα ειχε αν τα εβλεπα μονο εγω; Αφου η μιση μου μασκα που κρυβει τον μισο διαφανο εαυτο μου, ειναι ημιδιαφανη. Αυτο σημαινει οτι οι λεξεις ειναι το λιγοτερο. Και ας καταλαβαινω μονο εγω τι γραφω, παραμενει μια αναγκη απο αυτες που σωζουν ζωες.
Λοιπον το προσπαθησα, και δε γινεται. Δεν μπορω να μοιραστω. Χαριζομαι. Παρτε κοσμε κομματια τωρα που εχω. Τσαμπα ειμαι.
Ουτε θα ζητησω ανταλλαγμα. Μονο λιγες καλες στιγμες για να αντεχω ολες τις υπολοιπες.
Εχω και μια χουφτα αμμο φυλαγμενη μα τελειωνει. Θελω καινουρια. Εκλιπαρω. Ζητω ηρεμια.
Δεν θελω να ανησυχει κανεις για μενα. Εχω πολλες στρωσεις δερμα και δυο ακομα ζωες καβατζα, δεν θα χαθω εντελως.
Οχι πως ξερω γω καλυτερα. Εχω ακυρωσει λογους μου απειρες φορες στους τελευταιους κυκλους. Δεν πρεπει να λεω ποτε. Ουτε πρεπει. Χα. να λεω "δεν";
Κοιτα που δε λεει να γεννηθει τουτο δω το κειμενακι. Δεν με αφηνει.
Θα του φωναξω... ισως με ακουσει. (Αν και εκτος βαλτου δεν εχω πειθω γαμωτο.)
Και ειναι που φοβαμαι τους θορυβους και κραταω την ανασα μου. Ετσι ζαλιζομαι και μπερδευω τι ειναι αληθινο.
Τι νιωθω, γιατι ΕΙΝΑΙ, και τι νιωθω, γιατι εχω ΑΝΑΓΚΗ.
Σκατα ρε. Τι ζηταω; Να εκφραστω και να δημιουργησω. Να μη νιωθω αλλο μιση και να γελαω οπως πρωτα. Γιατι επαμε: στα μεσα μου 18.
-Φαιη
Παρασκευή 2 Απριλίου 2010
Boxes
(Αυτο ειναι αρκετα παλιο, και δεν ειχα σκοπο να το ανεβασω, ομως οι καταστασεις το απαιτουν. Η ειρωνια ειναι οτι το βρηκα σημερα(!) ...ξεχασμενο σε ενα ντουλαπι μεσα.)
Ειναι κατι στιγμες που το παρελθον κραταει χρονια.
Ζωες ολοκληρες.
Και αυτη ειναι και η αφορμη που εχω σημαδεμενα χερια και μια προχειρη δικαιολογια που αφορα τη γατα μου.
Οι αναμησεις μου, ωρες ωρες με τρομαζουν... Οι κακες αμα παλιωσουν γινονται καλες, και ολο κατι τετοια παραξενα.
Με τραβανε να ξεκλειδωνω σκονισμενα ντουλαπακια και γελανε πισω απο την πλατη μου.
Και καποτε τις επιασα να λενε οτι αν δεν προσεξω, θα με πεταξουν και μενα μεσα, και θα ξεχαστω απο τους ανθρωπους.
Η γατα μου λοιπον, ετσι, για να μην την περασετε για γρατζουνιαρα, δεν εχει καμια σχεση με τα χερια μου.
Θυμαστε οταν ημασταν πιτσιρικια που οταν ματωναμε τα γονατα μας νιωθαμε σαν ηρωες που γυρισαν απο τον πολεμο;
Καποιοι ισως να θυμαστε και πιο μετα, εκεινα τα ααααααλλα σημαδια, που κρυβαμε με ρολογια, βραχιολια, ή μακρια μανικια μεχρι να πλακωσουν οι ζεστες.
Για αυτα δεν νιωθω περηφανη.
Απο την αλλη ομως, καλα που υπαρχουν και αυτα, γιατι κατι τετοια βραδια μου θυμιζουν να αποφευγω τα ντουλαπακια που χωραω ολοκληρη μεσα.
Ειναι κατι στιγμες που το παρελθον κραταει χρονια.
Ζωες ολοκληρες.
Και αυτη ειναι και η αφορμη που εχω σημαδεμενα χερια και μια προχειρη δικαιολογια που αφορα τη γατα μου.
Οι αναμησεις μου, ωρες ωρες με τρομαζουν... Οι κακες αμα παλιωσουν γινονται καλες, και ολο κατι τετοια παραξενα.
Με τραβανε να ξεκλειδωνω σκονισμενα ντουλαπακια και γελανε πισω απο την πλατη μου.
Και καποτε τις επιασα να λενε οτι αν δεν προσεξω, θα με πεταξουν και μενα μεσα, και θα ξεχαστω απο τους ανθρωπους.
Η γατα μου λοιπον, ετσι, για να μην την περασετε για γρατζουνιαρα, δεν εχει καμια σχεση με τα χερια μου.
Θυμαστε οταν ημασταν πιτσιρικια που οταν ματωναμε τα γονατα μας νιωθαμε σαν ηρωες που γυρισαν απο τον πολεμο;
Καποιοι ισως να θυμαστε και πιο μετα, εκεινα τα ααααααλλα σημαδια, που κρυβαμε με ρολογια, βραχιολια, ή μακρια μανικια μεχρι να πλακωσουν οι ζεστες.
Για αυτα δεν νιωθω περηφανη.
Απο την αλλη ομως, καλα που υπαρχουν και αυτα, γιατι κατι τετοια βραδια μου θυμιζουν να αποφευγω τα ντουλαπακια που χωραω ολοκληρη μεσα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)